အာဠာဝက သခင္ဘိုးလွႀကီး

၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု (၁၉၃၈-၃၉)သည္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ ၏သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားေသာမွတ္တိုင္တခု အျဖစ္ျဖင့္ တည္ရစ္ ေပသည္။

၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု၏ ထူးျခားေသာ အျခင္းအရာမ်ား အနက္ အထူးအျခားဆံုးေသာ အျခင္းအရာမွာ ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္ သမိုင္းတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မာ့က္စ္ဝါဒႏွင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားတိုက္ပြဲ ေပါင္းစပ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္ဝါဒ၏ လက္ေတြ႔ႏွင့္ သေဘာတရားညီၫြတ္ျခင္းကို သက္ေသထူလိုက္ေသာ အျခင္းအရာျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ၁၃ဝဝ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုသည္ မာ့က္စ္ဝါဒကို သက္ဝင္ယံုၾကည္၍ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးေသာ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေပသည္။ ၄င္းတို႔အနက္ ယခုအခါ ကြယ္လြန္ၿပီျဖစ္၍ ထုိစဥ္က ထင္ရွားေသာ အာဠာဝကသခင္ဘိုးလွႀကီးအေၾကာင္းကို ေရးသားလိုေပသည္။

သခင္ဘိုးလွႀကီးသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ မာ့က္စ္ဝါဒီေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္ သည္ဟု ဆိုအပ္ေပသည္။ သူသည္ ေရနံေျမ ဘီအိုစီလုပ္ငန္း၌ အေနာက္ႏိုင္ငံအေခၚအားျဖင့္ ေကာ္လာျဖဴ အလုပ္သမား၊ ျမန္မာအေခၚအားျဖင့္ စာေရးကေလး၊ အလုပ္သမားသမဂၢအသံုးအႏႈံးျဖင့္ ႐ံံုးအလုပ္ သမားတေယာက္ျဖစ္ေပသည္။

႐ံံုးအလုပ္သမားျဖစ္႐ံုသာမကေသး စက္႐ံုအလုပ္သမားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ေသာအခါ တေသြးတသားတည္း ပါဝင္ခဲ့ေပ သည္။ သပိတ္ေမွာက္ အလုပ္သမားမ်ားက ေရနံေျမမွ ရန္ကုန္သို႔ ဆႏၵျပခ်ီတက္လာေသာအခါ ေရနံေျမသပိတ္ တပ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေပသည္။ အလုပ္သမားသည္ တိုင္းျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို အမ်ားဆံုး လိုလားသူျဖစ္ရာ သူသည္ ေရနံေျမ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံံုး၌ ေစာစြာပါဝင္ခဲ့ၿပီး သခင္ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

သူ႔အား ေရနံေျမသပိတ္တပ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္လာသူတဦးအျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အေဟာအေျပာ၊ အဆူအပူတြင္ သူမတူေကာင္းသူအျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တတိုင္းျပည္လံုးက သိခဲ့ၾကေလသည္။ သူ၏ သေဘာတရား ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကုိကား ျပည္သူလူထုက ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္သိခဲ့ၾကျခင္း ရွိအံ့မထင္။

သူသည္ ၁၃ဝဝ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမ်ားအတြင္းက ‘သပိတ္စစ္ပြဲ’ဟူေသာ စာအုပ္ကိုေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ သူ၏သေဘာတရား၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေလသည္။ ယင္း သေဘာတရား၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို ေထာက္ေသာ္ မာ့က္စ္ဝါဒီတေယာက္ဟု မွတ္ယူႏိုင္ေလသည္။

ထိုစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၄ တြင္ သူတို႔မ်က္ေမွာက္ရွိ ဘီအိုစီဓနရွင္ကို ‘ဘီအိုစီဓနရွင္ကုမၸဏီ၏ မိုက္ေၾကး’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားျပရင္း ဓနရွင္စနစ္၏ သေဘာသကန္သဘာဝ ဥပေဒကို ေဖာ္ထုတ္ျပသခဲ့သည္။

ဘီအိုစီကုမၸဏီသည္ ၁၉၃၇ခုႏွစ္တြင္ ေငြေပါင္း ၇ ကုေဋျမတ္၍ အလုပ္သမားအတြက္ေပးရေသာ အခေငြမွာ ၅ သန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ေပသည္။ ယင္းသို႔ေဖာ္ျပရင္း မာ့က္စ္ဝါဒ အစြန္းထြက္တန္ဖိုး သေဘာတရားကို ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပခဲ့သည္။

‘ေငြေပါင္း ၈ ကုေဋရရန္အတြက္ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္ခ်ိန္အနက္ အလုပ္သမားတို႔သည္ မိမိတို႔၏ လုပ္ခ အတြက္ အခ်ိန္တာဝန္ မည္၍မည္မွ် လုပ္ၾကရသည္ကိုတြက္ၾကည့္ေသာ္ အလုပ္သမားတို႔၏ ေဝပံုစုသည္ ၁၆ ပံုမွ ၁ ပံုသာျဖစ္၏။ အခ်ိန္နာရီအရ ခြဲစိတ္လိုက္လွ်င္ အလုပ္သမားတို႔သည္ တေန႔လွ်င္ ၈ နာရီ လုပ္ရသည့္ အနက္ ၇ နာရီခြဲသည္ကား ဓနရွင္တို႔၏ အႏိုင္အထက္မိုက္ေၾကးခြဲ၍ အျမတ္ရရန္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔အတြက္ ကား နာရီဝက္သာ လုပ္ရ၏’

ယင္းကဲ့သို႔ ဘီအိုစီက အျမတ္ထုတ္ယူသလို အျခားေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဓနရွင္ကုမၸဏီမ်ားက အျမတ္ထုတ္ ယူေနၾကေသာ ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူလူထု ဒုကၡဆင္းရဲခံရပံုကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေဖာ္ျပေလသည္။

‘ဗမာျပည္သို႔ ျပန္လမ္းမရွိေသာ ထြက္ကုန္မ်ား’ ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ အျမတ္အျဖစ္ျဖင့္ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္ေတြယူသြားပံုကို ေဖာ္ျပ၏။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ေရလႊမ္းေဘးဆိုက္ပံု၊ ငွက္ဖ်ားထူထပ္လာ ပံု၊ ဆင္းရဲသားတို႔ လံုးပါးပါးပံု၊ မိန္းမတေယာက္ကို ဆန္တတင္းျဖင့္ ဝယ္ႏိုင္ပံု၊ ပန္းဦးဆက္ေခတ္ႀကီး ျပန္ဆိုက္ လာပံု၊ ပါးစပ္တြင္ ျခင္း အစြပ္ခံရေသာ ကြၽဲႏြားမ်ားႏွင့္ တူလာပံုကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေဖာ္ျပသည္။

‘ဓနရွင္စနစ္ တည္တံ့ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အေဆြတို႔ ငါတို႔ ပါဏုေပတံ မြဲဇာတာမလွန္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ဘဝေအာက္ သေဘာက္ဘဝ၌ ေရာက္ရိွေနၾကေပေတာ့၏’ (စာမ်က္ႏွာ -၁၇)

၄င္းေနာက္ ဆန္စပါးကို စတီးဘူလိမ္ဂ်ာပူးလ္ စေသာ ဓနရွင္ မ်ားက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ပံု၊ ခ်စ္တီးမ်ားအား ၄င္းတို႔ကေခၚခဲ့ၿပီး ေငြေခ်းပံု၊ ျမန္မာေတာင္သူလယ္သမားေတြ ေျမမဲ့ယာမဲ့ျဖစ္ပံု၊ ျမန္မာျပည္ရွိ ဘဏ္ တိုက္ႀကီး မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႔ဓနရွင္တို႔က အုပ္ထားပံု စသည္မ်ားေဖာ္ျပၿပီး ‘ေျမရွင္ႏွင့္ ဓနရွင္တို႔ပင္း၍ ညႇဥ္းပံု’ ကိုေရးသား ေလသည္။

နယ္ခ်ဲ႔ဓနရွင္ႏွင့္ ေျမရွင္တို႔၏ ပေယာဂေၾကာင့္ လူ႔ေဘာင္ လူတန္းစားမ်ား အေျခအေနမညီမွ်ပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပေလသည္။

‘ႏိုင္ငံခ်ဲ႕သမားတုိ႔၏ လက္ပါးေစကြၽန္ယံုအေပါင္းတို႔တြင္ သင္းက်စ္ဦးခိုင္ မ႑ိဳင္ဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ဘုရင္ခံႀကီးသည္ မိမိတကိုယ္ေရတကာယတည္း ေနထိုင္ရန္အတြက္ စတုရန္းေပေပါင္းတသိန္းခန္႔ က်ယ္သည့္ ဝင္းျခံႀကီးအတြင္း … မန္ေနဂ်ာ၊ ဒါ႐ိိုက္တာမ်ား ေပေပါင္းငါးေသာင္းခန္႔က်ယ္ဝန္းေသာ ျခံဝန္းႀကီးမ်ားျဖင့္ သိုက္ၿမိဳက္တင့္တယ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ရွိၾက၏။

ဆင္းရဲသားတို႔မွာကား ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းဟူ၍ ေရြးေစ့ခန္႔မွ်မရွိၾကသျဖင့္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကားတို႔တြင္ ပုလိပ္ပတ္တေရာင္တို႔ကို တိမ္းေရွာင္၍ေနရသူက ေနရ၏။ လချဖင့္ ငွား ေနျပန္ပါကလည္း စတုရန္းေပေပါင္း ၃ဝဝ ခန္႔ က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးမ်ားတြင္ ၅ဝ ခန္႔ေသာ အလုပ္သမားတို႔ ႁပြတ္သိပ္ တင္းၾကမ္း။ ညအခါတြင္ တပိုတပါး သြားခ်င္ပါေသာ္လည္း သြားလမ္းမရွိ။ အိပ္ ေနသူကို တက္နင္းမိမည္စိုးရသျဖင့္ မလြယ္အပ္ေသာ အႏၲရာယ္ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေအာင့္ကာ လြယ္၍ထား ရသူကားထားရ၏”(စာမ်က္ႏွာ-၂၃)

ေတာင္သူလယ္သမားႏွင့္ အလုပ္သမား ဆင္းရဲသားလူထုႀကီးအေၾကာင္း ေရးျခယ္ျပၿပီးေနာက္ လူလတ္တန္းစား အလႊာအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔၏ ဒုကၡဆင္းရဲကိုလည္း ေရးျခယ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းတို႔၏ကံၾကမၼာသည္ ဆင္းရဲသား တို႔၏ကံၾကမၼာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပံုကို ရွင္းျပသည္။

“ဘာေၾကာင့္ စစ္ကူေပးရမည္နည္း”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ႏႈိးေဆာ္ထား၏။

“ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးစာခ်ီ၊ ကုန္သည္ပြဲစား၊ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ားႏွင့္ ေစ်းဆိုင္ကနား ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုး ထမ္းပိုးထမ္း ေလွ်ာက္မႈျဖင့္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားကာ အသက္ေမြးၾကသူမ်ားသည္ အလုပ္သမားဆင္းရဲသားမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးတြင္ ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ ထပ္တူ ထပ္မွ်ျဖစ္၏ … ။

ဆင္းရဲသားမ်ား အေရးသည္ ငါတို႔အေရး၊ ဆင္း ရဲသားမ်ား တိုက္ပြဲသည္ ငါတို႔တိုက္ပြဲဟု စြဲမွတ္အပ္ေပသည္” (စာမ်က္ႏွာ-၂၈)

ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ယင္းတိုက္ပြဲတြင္ပါဝင္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ဆင္းရဲသားလူထုႏွင့္ ေက်ာင္း သား ကံတူအက်ဳိးေပးဟု ဆိုသည္။ ၄င္းေနာက္ တပ္ေပါင္းစုသေဘာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားထား၏။

“တပ္ဦးမွေန၍ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ကို တြန္းလွန္ၿဖိဳဖ်က္ေနေသာ ဆင္းရဲသားတို႔ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက တပ္ေတာင္တာ ဗိုလ္ထုႏွင့္ တသံတည္း ရဲေဘာ္စု႐ံုမိေစၿပီးလွ်င္ စစ္ကူေပးျခင္း၊ အႀကံဉာဏ္ေပးျခင္း … ၊ တပ္ေပါင္း၍ တိုက္ရ ေတာ့မည္ကား မလႊဲသာေသာ မဟာဝတၱရားႀကီး ျဖစ္သတည္း။ ” (စာမ်က္ႏွာ-၄၆)

အထက္ပါ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္တြင္ စာေရးသူသည္ ဆင္းရဲသား၊ အလုပ္သမားအား တပ္ဦးမွ ေနရာေပးထားသည္ကို သတိျပဳရာသည္။

စာမ်က္ႏွာ ၄ဝ ၌ -

“အစိုးရ၏ ျပကေတ့”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံအစိုးရ၏ အျဖစ္သနစ္အမွန္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

“ေခတ္သစ္အစိုးရသည္ ဓနရွင္စီးပြားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ခန္႔ထားေသာ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ မွ်သာျဖစ္သည္ဟု လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းတရာေက်ာ္ခန္႔ကပင္ ကားလ္မာ့က္စ္ေျပာခဲ့ဘူး၏။ ထိုစကားသည္ တစ္ေသြမတိမ္းေအာင္ မွန္ ေၾကာင္း အေဆြတို႔ငါတို႔ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ စစ္ခင္းတိုင္း ေတြ႔ရွိရေပသည္”

“ႀကီးစြာေသာ အလံုးအရင္းႏွင့္ ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္လာေသာ ပစၥည္းမဲ့မ်ားကို ေသြး႐ူူးေသြးတမ္း ငန္းဖမ္း သကဲ့သို႔ ႏိုုင္ငံခ်ဲ႕သမားတို႔က အရမ္းမဲ့လိုက္၍ ႏွိမ္ႏွင္းေနေပေတာ့၏။ သို႔ႏွိမ္ႏွင္းျခင္းပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို အျမန္ဆံုးပ်က္စီးေစရန္ ေစ့ေဆာ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏”

ဓနရွင္နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ အစိုးရ၏ ႏွိပ္ကြပ္ေရးအာဏာျဖင့္ ပစၥည္းမဲ့တို႔၏ ခ်ီတက္လာမႈႀကီးထြားလာမႈကို ၿဖိဳဖ်က္႐ံုမက ေသြးခြဲမႈျဖင့္လည္း ၿဖိဳဖ်က္သည္။ ေသြးခြဲမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးအနက္ လူမ်ဳိးစံု ပစၥည္းမဲ့ေသြးစည္းေရးကို လူမ်ဳိးေရးျဖင့္ ေသြးခြဲသည္။ ၁၃ဝဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ၁၉၃၈ခု ဇူလိုင္လတြင္ ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ ယင္း အဓိက႐ုဏ္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ သခင္ဖိုးလွႀကီးက -

“လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းကိစၥသည္ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ အဆိပ္ေျဖေဆးႀကီးတည္း”ဟု ဆို၏။ “ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ေန႔မွစ၍ အေဆြတို႔ ငါတို႔ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးလုပ္ငန္းႀကီး၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ ေရနံေျမသပိတ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး မထင္မရွားေသာအျဖစ္မွ ေမွးမွိန္ေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ” (စာမ်က္ႏွာ-၃၇)

ျမန္မာျပည္သို႔ ကုလားမ်ား ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္သူ႔အက်ဳိးငွာ ေရာက္လာခဲ့ရပံုကို ရွင္းျပ၏။

“လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ခန္႔က ႏိုင္ငံခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ ေငြသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ၍ အိႏိၵယျပည္တြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကုလားလူမ်ဳိးတို႔ကို ဗမာျပည္သို႔လာေရာက္ရန္ ခရီးစရိတ္ႏွင့္ စားစရိတ္ပါ ႀကိဳတင္ေပး၍ေခၚ ၏။ ထိုအခါ ဓနရွင္တို႔ လက္ငင္းႀကံရြယ္ခ်က္သည္ အလုပ္သမားတို႔ကို လခေပါေပါေပး၍ ေစခိုင္းရန္ျဖစ္၏။” “လူဝင္ေရး ဥပေဒတည္းဟူေသာအေစ့ကို ဓနရွင္တို႔ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သျဖင့္ အျမတ္အစြန္း ေျမာက္မ်ားစြာရရွိျခင္း၊ ေသြးခြဲမႈျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ လြယ္ကူစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းတည္းဟူေသာ အသီးအပြင့္တို႔ကို ဓနရွင္တို႔ သံုးစြဲခံစားၾက ကုန္၏”

ယင္းကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္း၏ သ႐ုပ္ဇာစ္ျမစ္ကိုေဖာ္ျပၿပီးေသာ္ အဓိက႐ုဏ္းကိုေရွာင္ၾကဥ္ရန္ တိုက္တြန္း၏။

“အေဆြတို႔ ငါတို႔သည္ ကြၽန္ကြၽန္ခ်င္း ခြက္ေစာင္းခုတ္၍ ဘာမွ်ဂုဏ္လည္းမရွိ၊ အေရးလည္း မေရာက္၊ ဗမာ-ကုလား အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္မႈေၾကာင့္ အေဆြတို႔၊ ငါတို႔လြတ္လပ္ေရး ေဝးသထက္ေဝးေလၿပီ။ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးဝင္ေႏွာက္ သျဖင့္ ဆင္းရဲသား အေရးကြယ္ေပ်ာက္ရသည္ကို အေဆြတို႔ ငါတို႔ ႏွလံုးပိုက္မိသင့္ေလၿပီ” (စာမ်က္ႏွာ-၃၉)

“လူတမ်ဳိးႏွင့္တမ်ဳိး မသင့္မတင့္ျဖစ္ေအာင္၊ တဘာသာႏွင့္တဘာသာ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားေလေအာင္၊ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္တို႔ကို ခြဲျခမ္းကာ လူတို႔၏စိတ္တြင္ ေသြးကြဲမႈျဖစ္ေအာင္ စီမံဖန္တီးေနေသာ ကလိမ္ခ်ဳံ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႀကီး ကြယ္ေပ်ာက္မွသာ အေဆြတို႔ ငါတို႔ သင့္တင့္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္”

ဤကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးစုညီၫြတ္ေရး၊ ကမၻာ့အလုပ္သမားအားလံုး ညီၫြတ္ေရးတရားေဟာၿပီးေသာ္ -

“ယခုအခါ ဗမာတျပည္လံုးတြင္ အႏွံ႔အျပားျဖစ္ပြားေနေသာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားႏွင့္ ေက်ာင္းသား လူမ်ားစု လူထုႀကီး၏ သပိတ္အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ေန႔ရက္မျခားႀကီးထြားလာသည္ကို အေဆြတို႔၊ ငါတို႔ သတိခ်ပ္ၾကရေပ လိမ့္မည္။ ေခတ္သစ္ေျပာင္းက ေခတ္ေဟာင္းေသဆိုသကဲ့သို႔ သက္တမ္းေစ့ၿပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ႀကီးသည္ ႐ုုပ္၊ နာမ္၊ ခႏၶာ သခၤါရတရားအရ ဌီတြင္မတန္ဘင္သို႔ပင္ ဆက္ခံ၍ ေနာင္လာမည့္ ရာဇဝင္တြင္ အကၡရာတင္ေလာက္ေအာင္ ခြန္အားႀကီးမား တန္ခိုးထြားေနသည့္ ဆင္းရဲသား ေခတ္ႀကီးကို ေနရာေပးရေတာ့မည္ကား-မခြၽတ္တည္း” (စာမ်က္ ႏွာ-၇ဝ)

ဤကဲ့သို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေဖာ္ျပၿပီး သခင္ဘိုးလွႀကီးသည္ ေဆာင္ပုဒ္သံုးရပ္ျဖင့္ အဆံုးသတ္လိုက္၏။

ဓနရွင္စနစ္ ဖ်က္ဆီးေလာ့။
သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ ေမွာက္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ ဖ်က္ဆီးေလာ့။

မာ့က္စ္ဝါဒႏွင့္ အလုပ္သမားတိုက္ပြဲ ပထမဆံုး ဆက္စပ္ရာျဖစ္ေသာ ၁၃ဝဝ ျပည့္ႏွစ္အေရးေတာ္ပံုကား ၁၅ ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ေလၿပီ။ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရးကို မာ့က္စ္ဝါဒဦးေဆာင္မႈရရန္ လံုးပမ္းအားထုတ္ျခင္းမွာ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ ေလၿပီ။ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း တိုက္ပြဲအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေတြ႔အၾကံဳအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ သင္ခန္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သြန္းလုပ္အပ္ေသာ မာ့က္စ္ဝါဒ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ရင့္က်က္ရန္ အခ်ိန္ေတာ္ေလၿပီ။


သိန္းေဖျမင့္
၂၄၊ ဇြန္၊ ၁၉၅၃
အိုးေဝမဂၢဇင္း- အတြဲ ၁ အမွတ္ ၆

သခင္ဖိုးလွႀကီးဂ်ာနယ္
ဇြန္လ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္