လက္မွတ္အသစ္ လုပ္ေပးမည္ဟု ဝန္ႀကီးေျပာဆို

ျမတ္ခိုင္ဦး / ၂၇ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀

အလုပ္သမားမွတ္ပုံတင္ လက္မွတ္မရိွေသးသည့္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအား မွတ္ပုံတင္လုပ္ေပးသြားမည္ဟု ထုိင္းအလုပ္သမား၀န္ႀကီးက စက္တင္ဘာ (၂၃) ရက္တြင္ ျပဳလုပ္သည့္ ထိုင္းအလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာန အစည္းအေဝး၌ ေျပာၾကားေၾကာင္း ထိုင္းသတင္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပပါရိွသည္။

အဆိုပါ ေျပာၾကားခ်က္နွင့္ပတ္သက္၍ ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားအေရး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းတခုမွ တာဝန္ရွိသူတဦးက “လုပ္မယ္ဆိုရင္ ႏိုဝင္ဘာလ ကက္ဘိနက္ အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပရမွာပါ။ ဒီမတိုင္ခင္ေတာ့ အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာန အထက္မွာရွိတဲ့ အလုပ္သမားစီမံခန္႔ခြဲေရး ေကာ္မတီကို တင္ျပရပါမယ္။ ေကာ္မတီက သေဘာတူခြင့္ျပဳရင္ ကက္ဘိနက္ကလည္း သေဘာတူမွာပါ” ဟု ေျပာဆိုသည္။

အလုပ္သမားမွတ္ပုံတင္ လက္မွတ္အသစ္ ျပဳလုပ္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ ယခင္ဘတ္လက္မွတ္ကို သက္တမ္းဆက္ထားၿပီး ယာယီႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ရရွိရန္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသူမ်ားကိုလည္း လာမည့္ေဖေဖာ္ဝါရီတြင္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ဘတ္လက္မွတ္ သက္တမ္း ထပ္မံတိုးေပးရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း အဆိုပါအရာရွိမွ ေျပာၾကားသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားဦးေရ (၂) သန္းခန္႔ရွိမည္ဟု အလုပ္သမားေရး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ အဖြဲ႔မ်ားက ခန္႔မွန္းထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလကုန္တြင္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ သက္တမ္းဆက္ထားေသာ ဦးေရမွာ ျမန္မာ၊ လာအို၊ ကေမာၻဒီးယား (၃) ႏိုင္ငံလံုးမွ (၁,၀၄၂,၂၄၂) ဦးသာ ရွိၿပီး ထိုအထဲတြင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား (၈၃၃,၀၁၃) ဦး ပါဝင္သည္။

ထို (၃) ႏိုင္ငံလံုးမွ ဘတ္လက္မွတ္ သက္တမ္းမဆက္သူေပါင္းမွာ (၂၇၃,၆၉၀) ဦးရိွသည့္အတြက္ ထိုသူမ်ားအား ဇြန္လ (၂) ရက္ ရက္စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္ေသာ ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အမိန္႔ျဖင့္ လိုက္လံဖမ္းဆီးေနမႈမ်ားလည္း ႏိုင္ငံတဝွမ္းလံုးတြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။

စက္တင္ဘာ (၂၂) ရက္စြဲျဖင့္ ထုတ္ျပန္ေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္သူမ်ားဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔ (IOM) ၏ သတင္းထုတ္ ျပန္ခ်က္တြင္ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအား ယာယီပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးၿပီးသည္မွာ ဇူလိုင္လ (၂၅) ရက္ေန႔အထိ (၁၄၂,၃၃၈) ဦးသာရွိေသးေၾကာင္း သိရွိရသည္။ သို႔အတြက္ ဆက္လက္၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနသူေပါင္းမွာ (၆၉၀,၆၇၅) ဦးရွိေနေသးသည္ဟု ပါရွိသည္။

ႏွစ္ႏိုင္ငံအစိုးရမ်ားမွ ယာယီပတ္စပို႔ ထုတ္ေပးမႈ လုပ္ငန္းစဥ္ကို၂၀၁၂ ခုႏွစ္တြင္ အၿပီးသတ္ေစရမည္ဟု မၾကာေသးမီက တရားဝင္ ေျပာၾကားခဲ့ေသးေသာ္လည္း သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ၿပီးစီးရန္မျဖစ္ႏိုင္ဟု အလုပ္သမားေရး လုပ္ေဆာင္ေနေသာ အဖြဲ႔မ်ားမွ ယူဆေနၾကသည္။

ႏွစ္ႏိုင္ငံ သေဘာထူစာခၽြန္လႊာအရ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားကို နယ္စပ္ေဒသမ်ားမွသာ ယာယီပတ္စပို႔ျဖင့္ တရားဝင္ေခၚယူမည္ဟုဆိုကာ ယမန္ႏွစ္မွစ၍ ႏိုင္ငံသားစိစစ္မႈလုပ္ငန္းကို တာခ်ီလိတ္၊ ျမဝတီ၊ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕တုိ႔တြင္ ပတ္စပို႔ထုတ္ေပးေရး႐ံုးမ်ား ဖြင့္လွစ္ကာ ျပဳလုပ္လာခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ မိုးရာသီတြင္ သြားလာေရးအဆင္ေျပရန္ဟု ဆိုကာ ျမန္မာဘက္ျခမ္းရွိ ႐ံုးကို ထိုင္းႏိုင္ငံဘက္အျခမ္းရွိ ရေနာင္းၿမိဳ႕သို႔ ယခုႏွစ္ ဇူလိုင္လဆန္းမွစ၍ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင့္လွစ္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့သည္။

ဤအေတာအတြင္း အဆိုပါ ရေနာင္းၿမိဳ႕ရွိ ယာယီပတ္စပို႔စ္ ထုတ္ေပးေရး႐ံုးကိုလည္း စက္တင္ဘာလကုန္တြင္ ပိတ္သိမ္းကာ ေအာက္တိုဘာလဆန္းမွစတင္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံဘက္အျခမ္း၊ ေကာ့ေသာင္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင့္လွစ္မည္ ဆိုသည့္ အတည္မျပဳႏိုင္ေသာ ေကာလာဟလမ်ား ထြက္ေပၚေနသည္။

ယာယီပတ္စပို႔လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ေနသူ ေနလကမာၻ (SUN MOON WORLD) ကုမၸဏီမွ တာဝန္ခံတဦးကမူ “သူတို႔သက္တမ္း ဆက္တိုးေပးထားတယ္လို႔ စေနေန႔က က်ေနာ္တို႔သြားေတာ့ ေျပာတယ္” ဟု ဆိုသည္။

၎က “က်ေနာ္တို႔ (၃) လပိုင္းကတည္းက စလုပ္လာတာ (၄၀၀) ေက်ာ္ ၿပီးစီးခဲ့ပါၿပီ။ ဒီဘက္မွာ လုပ္တာ တေန႔ လူ (၈၀၀-၉၀၀) ေလာက္ၿပီးတယ္။ ဟိုဘက္ေရႊ႕သြားရင္ တေန႔ကို (၃၀၀) ေလာက္ပဲ ၿပီးမယ္ထင္တယ္” ဟု ဆိုသည္။

သို႔ေသာ္ ရေနာင္းပတ္စပို႔႐ံုးတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနေသာ ဝန္ထမ္းတဦးက အတည္ျပဳ ေျပာၾကားရာတြင္ “မပိတ္ေသးဘူး၊ (၁၀) လပိုင္းကုန္ေလာက္မွ ပိတ္မယ္လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ေတာင္ (၂၈) ရက္ေန႔ ထပ္သြားရမယ္။ ဒီအပတ္ဆို လုပ္ေပးတာ (၄,၀၀၀) ျပည့္ေတာ့မယ္” ဟု ဆိုသည္။

ေခတ္ျပိဳင္၀က္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ကီဘုန္း(JR Garment )စက္ရံုမွအလုပ္သမားမ်ား ေတာထဲတြင္ပုလိပ္ေရွာင္ေနရ

၁၇၊ ၉၊ ၂၀၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ကီဘုန္း(JR Garment) သိုးေမြးစက္ရံုမွ အလုပ္သမားမ်ား စက္ရံုတြင္ ပုလိပ္လာေရာက္ဖမ္းဆီးမည္ဆိုသျဖင့္ စက္ရံုရွိ အလုပ္သမား ၂၀၀ ေက်ာ္ စက္ရံုျပင္ဘက္ရွိ ေတာထဲတြင္ ပုန္ေရွာင္ေနေသာ မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုမ်ား။








ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ယက္

ကီဘုန္း(JR Garment )စက္ရံုမွအလုပ္သမားမ်ား ပုလိပ္ေရွာင္ေနရ

ယေန႔ (၁၇၊ ၉၊ ၂၀၁၀) ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၁ နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ မယ္ေတာင္ရွိ ကီဘုန္း စက္ရံုေခၚ(JR Garment)တြင္ အလုပ္သမားမ်ား စက္ရံုအျပင္ဘက္ ေတာထဲတြင္ ပုလိပ္ ေရွာင္ေနရေၾကာင္း ၾကားသိရသျဖင့္ သြားေရာက္ေတြ႔ဆံု၊ အားေပးစကားေျပာျခင္းႏွင့္ လူထုလွဳပ္ရွာမႈေကာ္မတီ(2010)မွ လွဴဌာန္းသည့္ မုန္ေျခာက္မ်ားႏွင့္ ေသာက္ေရဗူးမ်ား သြားေရာက္ လွဴဌာန္းခဲ့ပါသည္။

စက္ရံုရွိ လက္မွတ္ရွိသည့္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ လက္မွတ္မရွိသည့္ အလုပ္သမားမ်ားအားလံုး ပုလိပ္လာမည္ဆိုသည့္အတြက္ ၁၆၊ ၉၊ ၂၀၁၀ ရက္ေန႔ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ခန္႔တြင္ စတင္ျပီး စက္ရံုမွ စက္ရံုအျပင္ဘက္ရွိေတာထဲတြင္ သြားေရာက္ ေရွာင္ပုန္းေနရ ေၾကာင္း အလုပ္သမားမ်ားက ေျပာျပပါသည္၊ အလုပ္သမားအားလံုးေပါင္း ၂၀၀ ေက်ာ္ခန္႔ ရွိပါသည္။

အလုပ္သမားလက္မွတ္ရွိသည့္အလုပ္သမားမ်ားေရာ ဘာေၾကာင့္ ပုလိပ္ေရွာင္ေနရသလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ….
"အခု ဒီစက္ရံုကုိ ေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ အရင္က မဲေဆာက္ဂါးမင့္(Maesot Garment) လို႔ေခၚတဲ့ ကပ္ဖီပန္းရွိ စက္ရံုမွ ေျပာင္းလာခဲ့ၾက ေၾကာင္း။ ယခု ဒီ စက္ရံုအသစ္ႏွင့္ အလုပ္သမားလက္မွတ္တြင္ နာမည္မေျပာင္းရေသး သည့္အတြက္ အလုပ္သမားမ်ား အားလံုးမွာ စက္ရံုနာမည္မတူသည့္အတြက္ လက္မွတ္ရွိ သည့္ အလုပ္သမားမ်ားအားလံုးလည္း ပုလိပ္ဖမ္းမည္စိုးေသာေၾကာင့္ သူေဌးမွ စက္ရံုျပင္ တြင္သြားေရာက္ပုန္းေေရွာင္ေနၾကရန္ေျပာၾကားသျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားအားလံုး အျပင္ထြက္ ပုန္းေရွာင္ေနရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း" အလုပ္သမားမ်ားမွ ေျပာျပပါသည္။

အလုပ္သမားမ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ မိမိတို႔အုပ္စုအလိုက္ အုပ္စုဖြဲ႔ျပီး ခြဲေနရပါသည္။ စက္ရံုမွ ထမင္းလာမပို႔ေပးသည့္အတြက္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ည စက္ရံုမွ စထြက္လာ သည့္အခ်ိန္မွစျပီး မည္သည့္စားစရာမွ မစားရေသးေၾကာင္း ဆက္လက္ေျပာျပပါသည္။

ယေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္လည္း မဲေတာင္မုိင္ရြာတြင္ရွိ တူရံု(VC)ႏွင့္ မြန္ရံုေခၚ(AT) စက္ခ်ဳပ္ရံု တြင္လည္း ပုလိပ္၀င္ဖမ္းသျဖင့္ အလုပ္သမား အေယာက္ ၂၀ ခန္႔ အဖမ္းခံရေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္။

မဲေဆာက္ႏွင့္ ေဒသတ၀ုိက္တြင္ ပုလိပ္အဖမ္းဆီးမ်ားရွိေနသျဖင့္ တခ်ဳိ႕ အလုပ္ရွင္မ်ားမွ အလုပ္သမားမ်ားကုိ စက္ရံုျပင္တြင္ ေရွာင္ထားခိုင္းေၾကာင္း သိရပါသည္။

ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ယက္

ကုိေက်ာ္သူ မဲေဆာက္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၿပီ

သီဟဟိန္း / ၁၅ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀

ျမန္မာႏိုင္ငံ ျမ၀တီၿမိဳ႕ရဲ႕တဘက္ကမ္း ထုိင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ေလးဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြနဲ႔ အထူးပင္ စည္ကားလ်က္ရွိပါတယ္။ စက္႐ံုအလုပ္႐ံုေတြ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြ … စတဲ့ေနရာေတြအျပင္ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္ေတြကအ စျမန္မာျပည္သားအမ်ားစုပါ။ အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား၊ စင္ကာပူ၊ မေလးရွား … စတဲ့ႏိုင္ငံေတြကို ျမန္မာျပည္သားတေယာက္အေနနဲ႔ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေငြေၾကးအမ်ားႀကီး ကုန္က်မွာပါ။ ေတာ္႐ံုလူေတြလည္း မသြားႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေငြေၾကးလည္း အသက္သာဆံုးျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားလည္းေရာက္ဆိုေတာ့ မဲေဆာက္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြအမ်ားစု လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္တဲ့ေနရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားလဲဆိုရင္ မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာျပည္သား ႏွစ္သိန္းေလာက္ရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အဲဒီလို ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ဌာေနကို ခဲြခြာၿပီး ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ႕ လူမႈဒုကၡေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ လုပ္ခလစာေတြ အျပည့္အ၀ မရတာေတြ၊ ပုလိပ္တို႔ ေတာေမာတို႔ ဖမ္းလို႔ ေထာင္ေတြက်ၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ရတာေတြ၊ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းခံရတာေတြ … စသည္ျဖင့္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေျပာရရင္ ကုန္ႏိုင္မွာမဟုတ္သလို တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆို ယံုေတာင္ယုံႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုမ်ားျပားလွတဲ့ ဒုကၡေတြထဲက လူတိုင္း တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ မျဖစ္မေန ရင္ဆိုင္ရမယ့္ နာေရးကိစၥအေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာျပည္သားတေယာက္ ေသၿပီဆိုရင္ အဲဒီအိမ္ပိုင္ရွင္ေတြ၊ စက္႐ံုပိုင္ရွင္ေတြက သူတို႔ေနရာမွာ ေပးမထားပါဘူး။ အသုဘအခမ္းအနားလည္း မလုပ္ရပါဘူး။ ေဆး႐ံုေဆးခန္းမွာ ေသတယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီကတဆင့္ သခ်ဳႋင္းကိုပို႔ၿပီး သၿဂႋဳဟ္ရပါတယ္။ အိမ္ျပန္သယ္လို႔မရပါဘူး။ မဲေဆာက္ေဆး႐ံုႀကီးမွာ တက္ေရာက္ေဆးကုသရင္း ေသဆံုးသြားတဲ့သူေတြထဲက တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေဆးကုသစရိတ္လည္း မေပးႏိုင္၊ သၿဂႋဳဟ္စရိ္တ္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ အေလာင္းကို ပိုင္ရွင္မဲ့အျဖစ္ ထားခဲ့ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံနည္းနည္း တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကေတာ့ ေဆး႐ံုက သၿဂႋဳဟ္ေပးဖို႔ ဘတ္ (၅၀၀) ေပးၿပီး ေရခဲတိုက္မွာ အပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမ၀တီဘက္ကလာၿပီး ေဆးကုတဲ့သူေတြ အဲလိုအျဖစ္မ်ဳိး အမ်ားဆံုးႀကံဳရပါတယ္။ ျပန္သယ္ဖို႔ အခက္အခဲရွိတာလည္း ပါပါတယ္။

ဘယ္လိုလူမ်ဳိးမဆို ေသဆံုးသြားရင္ ေသတဲ့သူအတြက္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဓေလ့ထံုးတမ္း အစဥ္အလာအရ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး ေျမက်သြားတာကို လုိခ်င္ၾကပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာထုံးတမ္းစဥ္လာအရ သရဏဂံုေလးေတာ့ တင္ေပးလိုက္ခ်င္ၾကပါတယ္။

ျမန္မာျပည္သားေတြမ်ားသလို ျမန္မာျပည္သားေတြ အခ်င္းခ်င္းကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က သာေရးနာေရး အကူအညီေပးေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြလည္း မဲေဆာက္မွာရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕နာေရးေတြျဖစ္လာရင္ အဲဒီအဖဲြ႔ေတြကို အေၾကာင္းၾကားၾကပါတယ္။ ဒီလိုအေၾကာင္းၾကားလာတဲ့ နာေရးေတြကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြက စီစဥ္ေပးၾကပါတယ္။ အေလာင္းေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားရပါတယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ သခ်ဳႋင္းမွာမီးသၿဂႋဳဟ္ရပါတယ္။ နာေရးတခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ သၿဂႋဳဟ္ႏိိုင္ဖို႔ မျဖစ္မေန ကုန္က်ရမယ့္ အသံုးစရိတ္ေတြကို ဗဟုသုတအျဖစ္ ေဖာ္ျပေပးပါမယ္။

၁။ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ ေသတယ္ဆိုရင္ ေဆး႐ံုႀကီးကေန အသုဘထားမယ့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဇရပ္ကို အသုဘသယ္တဲ့ ကားခ ဘတ္ (၂၀၀)။

၂။ မပုပ္ေအာင္ ေဆးထိုးမယ္ဆို ေရခ်ဳိးတာ၊ ေဆးထိုးတာ ဘတ္ (၁,၅၀၀)။

၃။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားတဲ့အတြက္ ေရတို႔ မီးတို႔အျပင္ လိုအပ္တဲ့ အိုးခြက္ ပန္းကန္ ငွားရမ္းခက ဘတ္ (၅၀၀) အလႉေငြ ထည့္၀င္ရပါတယ္။

၄။ ေဆးမထိုးခ်င္ဘူး၊ ေရခဲေသတၱာနဲ႔ ထားမယ္ဆိုရင္ တညကို ဘတ္ (၅၀၀) ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအလႉေငြ ထည့္၀င္ရပါတယ္။

၅။ သခ်ဳႋင္းမွာ သၿဂႋဳဟ္ဖို႔အတြက္ သခ်ဳႋင္းခက ဘတ္ (၂,၀၀၀)။

၆။ ဇရပ္ကေန သခ်ဳႋင္းကို ကားခက ဘတ္ (၁,၅၀၀)။

သရဏဂံုတင္တာ၊ ဘုန္းႀကီးတရားေဟာတာကေတာ့ ကိုယ္ေစတနာရွိသေလာက္ ဘုန္းႀကီးကို လႉလို႔ရပါတယ္။

၀မ္းသာစရာ၊ သာဓုေခၚစရာတခုကေတာ့ လိုသမွ် အေခါင္းေတြကို မဲေဆာက္တ႐ုတ္ဘံုေက်ာင္းက လႉပါတယ္။ ဘံုေက်ာင္းေရွ႕က ဂိုေဒါင္ထဲမွာ အေခါင္းေတြ႐ိုက္ၿပီး ထပ္ထားတာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အေခါင္းသြားေတာင္းမယ္ဆိုရင္ ေသစာရင္းစာရြက္ ယူသြားရပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးရပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ နာေရးတခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျမက်ဖို႔အတြက္္ ဟိုဟာေခြၽတာ၊ ဒီဟာေခြၽတာ လုပ္တာေတာင္မွ အနည္းဆံုး ဘတ္ (၃,၀၀၀) နဲ႔ (၄,၀၀၀) ေလာက္ကုန္ပါတယ္။ ေခြၽတာတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဥပမာ မသာကို ကိုယ္တိုင္ေရခ်ဳိးေပးမယ္။ ကားသမားေတြကို ေစ်းအတင္းေလွ်ာ့ခိုင္း၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို ပိုက္ဆံမရွိတဲ့အေၾကာင္း အတင္းအပူကပ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးပါ။ လံုး၀ တျပားမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လည္း ေျမက်ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အကူအညီေပးေနတဲ့အဖဲြ႔က ဟိုလူ႔ဆီအလႉခံ၊ ဒီလူ႔ဆီ အလႉခံေပါ့။ စက္႐ံုေတြဘာေတြက ေသရင္ေတာ့ စက္႐ံုအလုပ္သမားေတြစုၿပီး ကူေငြထည့္ၾကလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။

အဲလိုမ်ဳိးေတြ ခဏခဏျဖစ္လာေတာ့ ကူညီေပးေနရတဲ့ အဖဲြ႔ေတြ လူေတြလည္း ေရရွည္မွာ မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို ေဆး႐ံုမွာ ပိုင္ရွင္မဲ့အေလာင္းဆိုၿပီး ထားခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းႏိုင္မလဲဆိုတာ စုေပါင္းစဥ္းစားၾကရင္း နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) ကို ၂၆၊ ၄၊ ၂၀၁၀ ေန႔မွာ စတင္ဖဲြ႔စည္းလိုက္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီအသင္းမွာ နာေရးလုပ္ေနတဲ့ အဖဲြ႔ေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါပါတယ္။ တေယာက္ကို လစဥ္ ဘယ္ေလာက္စုထည့္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ဖဲြ႔ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာအလႉရွင္မွ မရွိပါဘူး။ မဲေဆာက္မွာရွိတဲ့ အဖဲြ႔အစည္းေတြ၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြဆီက အလႉခံပါတယ္။

မဲေဆာက္မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြရဲ႕ နာေရးကိစၥေတြကို အကူအညီေပးေနတဲ့ အေ၀းေရာက္ ဧရာ၀တီအသင္း၊ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ရက္၊ ဦးဥတၱမနာေရးကူညီမႈအသင္း၊ ျပည္သူ႔ေစတနာ့၀န္ထမ္းအဖဲြ႔၊ ခြန္အားသစ္အဖဲြ႔၊ ေရာင္ျခည္ဦးအလုပ္သမားမ်ားအဖဲြ႔ … စတဲ့ အဖဲြ႔ေတြအျပင္ အဖဲြ႔အစည္းကမဟုတ္ဘဲ မိမိတို႔စိတ္ရင္း ေစတနာနဲ႔ နာေရးကိစၥေတြ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။

အခုစုဖဲြ႔လုိက္တဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) မွာေတာ့ အေ၀းေရာက္ ဧရာ၀တီအသင္း၊ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ရက္၊ ျပည္သူ႔ေစတနာ့၀န္ထမ္းအဖဲြ႔နဲ႔ ဦးဥတၱမနာေရးကူညီမႈအသင္းတို႔အျပင္ စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး အရင္ကလည္း နာေရးကိစၥေတြကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။

နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) မွာ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ၿပီး နာေရး (၁၀၀) ေလာက္ကို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာပု ေခၚ ဦးေသာင္းလိႈင္ကေတာ့ “က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ နာေရးကိစၥေတြမွာ တဖဲြ႔တည္း၊ တဦးတည္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာ အားနည္းခ်က္ေတြရွိလာတယ္။ ထိထိေရာက္ေရာက္ မကူညီႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဆီကို အေၾကာင္းၾကားတဲ့ နာေရးကို တျခားလူေတြ သိခ်င္မွသိတယ္။ မသိေတာ့ မကူညီႏိုင္ဘူးေလ။ တဦးတဖဲြ႔ထဲလုပ္တာနဲ႔ စာရင္ အမ်ားစုေပါင္းၿပီးလုပ္တာ ပိုေကာင္းမယ္၊ ပိုညီၫြတ္မယ္၊ ပိုၿပီးထိေရာက္မယ္ဆိုၿပီး ဒီအဖဲြ႔ကို ဖဲြ႔ျဖစ္ခဲ့တာပါ’’ လို႔ ေျပာပါတယ္။ အသင္းဖဲြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ယေန႔အခ်ိန္ထိ နာေရးကိစၥ (၂၀) ေလာက္ လိုအပ္တဲ့ အကူအညီ လူအင္အား၊ ေငြအင္အား ကူညီႏိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ဆရာပုက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။

မဲေဆာက္ေက်ာင္းသစ္ေက်ာင္းေနာက္က ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္သမားတန္းလ်ားက နာေရးတခုကို က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေသဆံုးသူက အသက္ (၄၈) ႏွစ္ အမ်ဳိးသမီး။ သူ႔သားက အသက္ (၂၀) ၀န္းက်င္ အလုပ္သမားတေယာက္ေပါ့။ သူေျပာျပတာက “က်ေနာ့္အေမဆံုးတာ ညဘက္ႀကီးဗ်။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိဘူးေလ။ အဲဒါနဲ႔ ထမင္းဆိုင္တဆိုင္မွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းေၾကာ္ျငာထဲက ဖုန္းကိုဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေတာ့ မိုးရြာႀကီးထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲေရာက္လာၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ၀မ္းသာလိုက္တာ။ သၿဂႋဳဟ္ဖို႔ကိစၥေတြေကာ အကုန္လုပ္ေပးသြားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အေမ့ရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေလး ျဖစ္သြားေတာ့ ၀မ္းသာလို႔မဆံုးပါဘူး။ အဲဒီအသင္းကိုလည္း အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လို႔ ကိုယ့္အေမရဲ႕ နာေရးမွာေတာင္ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ေျပာျပေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားရမွန္း မသိလုိက္ပါဘူး။

အခုဆိုရင္ မဲေဆာက္ေရာက္ ျမန္မာျပည္သားမ်ား နာေရးကိစၥျဖစ္ေပၚလာပါက အခ်ိန္မေရြး အကူအညီ ေတာင္းႏိုင္ပါတယ္။ နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) ဆိုၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ေတြ၊ နာမည္ေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေတြ အႏွံ႔ကပ္ထားတာ မဲေဆာက္မွာ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ေ၀ဒနာေတြကုိ မေၾကညာစတမ္းဆုိေပမယ့္ မဲေဆာက္နာေရးေ၀ဒနာေတြကုိ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ေခတ္နဲ႔အညီ ဖြင့္ထားတာကုိ ေတြ႔ျမင္ေလ့လာရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားထားတဲ့အတိုင္း လူတေယာက္ ခႏၶာရၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ တေန႔ေသရမွာပါပဲ။ ဇာတိ၊ ဇရာ၊ ဗ်ာဓိ၊ မရဏာ ဆိုတဲ့အတိုင္း ခႏၶာရွိရင္ အိုရမယ္၊ နာရမယ္၊ ေသရမယ္ဆိုတာ လူတိုင္းႀကံဳေတြ႔ရမွာပါ။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဒီဘ၀ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္တဲ့ နာေရးကိစၥေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အကူအညီေပးေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (မဲေဆာက္) ကို သာဓုေခၚရင္း ဤေဆာင္းပါးေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ။

ရည္ညႊန္း။ ။ www.fssms.blogspot.com

ေခတ္ျပိဳင္၀က္ဆိုဒ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

အာဠာဝက သခင္ဘိုးလွႀကီး

၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု (၁၉၃၈-၃၉)သည္ ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ ၏သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားေသာမွတ္တိုင္တခု အျဖစ္ျဖင့္ တည္ရစ္ ေပသည္။

၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု၏ ထူးျခားေသာ အျခင္းအရာမ်ား အနက္ အထူးအျခားဆံုးေသာ အျခင္းအရာမွာ ျမန္မာ့ လူ႔ေဘာင္ သမိုင္းတြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ မာ့က္စ္ဝါဒႏွင့္ အလုပ္သမားလူတန္းစားတိုက္ပြဲ ေပါင္းစပ္မိျခင္းျဖစ္သည္။ မာ့က္စ္ဝါဒ၏ လက္ေတြ႔ႏွင့္ သေဘာတရားညီၫြတ္ျခင္းကို သက္ေသထူလိုက္ေသာ အျခင္းအရာျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ၁၃ဝဝ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုသည္ မာ့က္စ္ဝါဒကို သက္ဝင္ယံုၾကည္၍ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးေသာ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေပသည္။ ၄င္းတို႔အနက္ ယခုအခါ ကြယ္လြန္ၿပီျဖစ္၍ ထုိစဥ္က ထင္ရွားေသာ အာဠာဝကသခင္ဘိုးလွႀကီးအေၾကာင္းကို ေရးသားလိုေပသည္။

သခင္ဘိုးလွႀကီးသည္ အလုပ္သမားလူတန္းစားႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ မာ့က္စ္ဝါဒီေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္ သည္ဟု ဆိုအပ္ေပသည္။ သူသည္ ေရနံေျမ ဘီအိုစီလုပ္ငန္း၌ အေနာက္ႏိုင္ငံအေခၚအားျဖင့္ ေကာ္လာျဖဴ အလုပ္သမား၊ ျမန္မာအေခၚအားျဖင့္ စာေရးကေလး၊ အလုပ္သမားသမဂၢအသံုးအႏႈံးျဖင့္ ႐ံံုးအလုပ္ သမားတေယာက္ျဖစ္ေပသည္။

႐ံံုးအလုပ္သမားျဖစ္႐ံုသာမကေသး စက္႐ံုအလုပ္သမားမ်ား သပိတ္ေမွာက္ေသာအခါ တေသြးတသားတည္း ပါဝင္ခဲ့ေပ သည္။ သပိတ္ေမွာက္ အလုပ္သမားမ်ားက ေရနံေျမမွ ရန္ကုန္သို႔ ဆႏၵျပခ်ီတက္လာေသာအခါ ေရနံေျမသပိတ္ တပ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေပသည္။ အလုပ္သမားသည္ တိုင္းျပည္၏ လြတ္လပ္ေရးကို အမ်ားဆံုး လိုလားသူျဖစ္ရာ သူသည္ ေရနံေျမ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံံုး၌ ေစာစြာပါဝင္ခဲ့ၿပီး သခင္ေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

သူ႔အား ေရနံေျမသပိတ္တပ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္လာသူတဦးအျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အေဟာအေျပာ၊ အဆူအပူတြင္ သူမတူေကာင္းသူအျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တတိုင္းျပည္လံုးက သိခဲ့ၾကေလသည္။ သူ၏ သေဘာတရား ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကုိကား ျပည္သူလူထုက ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္သိခဲ့ၾကျခင္း ရွိအံ့မထင္။

သူသည္ ၁၃ဝဝ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမ်ားအတြင္းက ‘သပိတ္စစ္ပြဲ’ဟူေသာ စာအုပ္ကိုေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့သည္။ ထိုစာအုပ္တြင္ သူ၏သေဘာတရား၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ေလသည္။ ယင္း သေဘာတရား၊ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆမ်ားကို ေထာက္ေသာ္ မာ့က္စ္ဝါဒီတေယာက္ဟု မွတ္ယူႏိုင္ေလသည္။

ထိုစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၄ တြင္ သူတို႔မ်က္ေမွာက္ရွိ ဘီအိုစီဓနရွင္ကို ‘ဘီအိုစီဓနရွင္ကုမၸဏီ၏ မိုက္ေၾကး’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေဝဖန္ပိုင္းျခားျပရင္း ဓနရွင္စနစ္၏ သေဘာသကန္သဘာဝ ဥပေဒကို ေဖာ္ထုတ္ျပသခဲ့သည္။

ဘီအိုစီကုမၸဏီသည္ ၁၉၃၇ခုႏွစ္တြင္ ေငြေပါင္း ၇ ကုေဋျမတ္၍ အလုပ္သမားအတြက္ေပးရေသာ အခေငြမွာ ၅ သန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့ေပသည္။ ယင္းသို႔ေဖာ္ျပရင္း မာ့က္စ္ဝါဒ အစြန္းထြက္တန္ဖိုး သေဘာတရားကို ေအာက္ပါအတိုင္းရွင္းျပခဲ့သည္။

‘ေငြေပါင္း ၈ ကုေဋရရန္အတြက္ လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္ခ်ိန္အနက္ အလုပ္သမားတို႔သည္ မိမိတို႔၏ လုပ္ခ အတြက္ အခ်ိန္တာဝန္ မည္၍မည္မွ် လုပ္ၾကရသည္ကိုတြက္ၾကည့္ေသာ္ အလုပ္သမားတို႔၏ ေဝပံုစုသည္ ၁၆ ပံုမွ ၁ ပံုသာျဖစ္၏။ အခ်ိန္နာရီအရ ခြဲစိတ္လိုက္လွ်င္ အလုပ္သမားတို႔သည္ တေန႔လွ်င္ ၈ နာရီ လုပ္ရသည့္ အနက္ ၇ နာရီခြဲသည္ကား ဓနရွင္တို႔၏ အႏိုင္အထက္မိုက္ေၾကးခြဲ၍ အျမတ္ရရန္ခိုင္းေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔အတြက္ ကား နာရီဝက္သာ လုပ္ရ၏’

ယင္းကဲ့သို႔ ဘီအိုစီက အျမတ္ထုတ္ယူသလို အျခားေသာ နယ္ခ်ဲ႕ဓနရွင္ကုမၸဏီမ်ားက အျမတ္ထုတ္ ယူေနၾကေသာ ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သူလူထု ဒုကၡဆင္းရဲခံရပံုကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေဖာ္ျပေလသည္။

‘ဗမာျပည္သို႔ ျပန္လမ္းမရွိေသာ ထြက္ကုန္မ်ား’ ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္သည္ အျမတ္အျဖစ္ျဖင့္ ျမန္မာ့ ထြက္ကုန္ေတြယူသြားပံုကို ေဖာ္ျပ၏။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ေရလႊမ္းေဘးဆိုက္ပံု၊ ငွက္ဖ်ားထူထပ္လာ ပံု၊ ဆင္းရဲသားတို႔ လံုးပါးပါးပံု၊ မိန္းမတေယာက္ကို ဆန္တတင္းျဖင့္ ဝယ္ႏိုင္ပံု၊ ပန္းဦးဆက္ေခတ္ႀကီး ျပန္ဆိုက္ လာပံု၊ ပါးစပ္တြင္ ျခင္း အစြပ္ခံရေသာ ကြၽဲႏြားမ်ားႏွင့္ တူလာပံုကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေဖာ္ျပသည္။

‘ဓနရွင္စနစ္ တည္တံ့ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး အေဆြတို႔ ငါတို႔ ပါဏုေပတံ မြဲဇာတာမလွန္ႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္ဘဝေအာက္ သေဘာက္ဘဝ၌ ေရာက္ရိွေနၾကေပေတာ့၏’ (စာမ်က္ႏွာ -၁၇)

၄င္းေနာက္ ဆန္စပါးကို စတီးဘူလိမ္ဂ်ာပူးလ္ စေသာ ဓနရွင္ မ်ားက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ပံု၊ ခ်စ္တီးမ်ားအား ၄င္းတို႔ကေခၚခဲ့ၿပီး ေငြေခ်းပံု၊ ျမန္မာေတာင္သူလယ္သမားေတြ ေျမမဲ့ယာမဲ့ျဖစ္ပံု၊ ျမန္မာျပည္ရွိ ဘဏ္ တိုက္ႀကီး မ်ားကို နယ္ခ်ဲ႔ဓနရွင္တို႔က အုပ္ထားပံု စသည္မ်ားေဖာ္ျပၿပီး ‘ေျမရွင္ႏွင့္ ဓနရွင္တို႔ပင္း၍ ညႇဥ္းပံု’ ကိုေရးသား ေလသည္။

နယ္ခ်ဲ႔ဓနရွင္ႏွင့္ ေျမရွင္တို႔၏ ပေယာဂေၾကာင့္ လူ႔ေဘာင္ လူတန္းစားမ်ား အေျခအေနမညီမွ်ပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပေလသည္။

‘ႏိုင္ငံခ်ဲ႕သမားတုိ႔၏ လက္ပါးေစကြၽန္ယံုအေပါင္းတို႔တြင္ သင္းက်စ္ဦးခိုင္ မ႑ိဳင္ဥကၠ႒ျဖစ္ေသာ ဘုရင္ခံႀကီးသည္ မိမိတကိုယ္ေရတကာယတည္း ေနထိုင္ရန္အတြက္ စတုရန္းေပေပါင္းတသိန္းခန္႔ က်ယ္သည့္ ဝင္းျခံႀကီးအတြင္း … မန္ေနဂ်ာ၊ ဒါ႐ိိုက္တာမ်ား ေပေပါင္းငါးေသာင္းခန္႔က်ယ္ဝန္းေသာ ျခံဝန္းႀကီးမ်ားျဖင့္ သိုက္ၿမိဳက္တင့္တယ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ရွိၾက၏။

ဆင္းရဲသားတို႔မွာကား ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းဟူ၍ ေရြးေစ့ခန္႔မွ်မရွိၾကသျဖင့္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား တိုက္ႀကိဳတိုက္ၾကားတို႔တြင္ ပုလိပ္ပတ္တေရာင္တို႔ကို တိမ္းေရွာင္၍ေနရသူက ေနရ၏။ လချဖင့္ ငွား ေနျပန္ပါကလည္း စတုရန္းေပေပါင္း ၃ဝဝ ခန္႔ က်ယ္ဝန္းေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးမ်ားတြင္ ၅ဝ ခန္႔ေသာ အလုပ္သမားတို႔ ႁပြတ္သိပ္ တင္းၾကမ္း။ ညအခါတြင္ တပိုတပါး သြားခ်င္ပါေသာ္လည္း သြားလမ္းမရွိ။ အိပ္ ေနသူကို တက္နင္းမိမည္စိုးရသျဖင့္ မလြယ္အပ္ေသာ အႏၲရာယ္ကိုပင္ အႏိုင္ႏိုင္ေအာင့္ကာ လြယ္၍ထား ရသူကားထားရ၏”(စာမ်က္ႏွာ-၂၃)

ေတာင္သူလယ္သမားႏွင့္ အလုပ္သမား ဆင္းရဲသားလူထုႀကီးအေၾကာင္း ေရးျခယ္ျပၿပီးေနာက္ လူလတ္တန္းစား အလႊာအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔၏ ဒုကၡဆင္းရဲကိုလည္း ေရးျခယ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းတို႔၏ကံၾကမၼာသည္ ဆင္းရဲသား တို႔၏ကံၾကမၼာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနပံုကို ရွင္းျပသည္။

“ဘာေၾကာင့္ စစ္ကူေပးရမည္နည္း”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေအာက္ပါအတိုင္း ႏႈိးေဆာ္ထား၏။

“ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးစာခ်ီ၊ ကုန္သည္ပြဲစား၊ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္မ်ားႏွင့္ ေစ်းဆိုင္ကနား ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုး ထမ္းပိုးထမ္း ေလွ်ာက္မႈျဖင့္ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားကာ အသက္ေမြးၾကသူမ်ားသည္ အလုပ္သမားဆင္းရဲသားမ်ားႏွင့္ စီးပြားေရးတြင္ ေၾကာင္းက်ဳိးဆက္စပ္ ထပ္တူ ထပ္မွ်ျဖစ္၏ … ။

ဆင္းရဲသားမ်ား အေရးသည္ ငါတို႔အေရး၊ ဆင္း ရဲသားမ်ား တိုက္ပြဲသည္ ငါတို႔တိုက္ပြဲဟု စြဲမွတ္အပ္ေပသည္” (စာမ်က္ႏွာ-၂၈)

ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ယင္းတိုက္ပြဲတြင္ပါဝင္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ဆင္းရဲသားလူထုႏွင့္ ေက်ာင္း သား ကံတူအက်ဳိးေပးဟု ဆိုသည္။ ၄င္းေနာက္ တပ္ေပါင္းစုသေဘာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားထား၏။

“တပ္ဦးမွေန၍ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ကို တြန္းလွန္ၿဖိဳဖ်က္ေနေသာ ဆင္းရဲသားတို႔ကို ေက်ာင္းသားမ်ားက တပ္ေတာင္တာ ဗိုလ္ထုႏွင့္ တသံတည္း ရဲေဘာ္စု႐ံုမိေစၿပီးလွ်င္ စစ္ကူေပးျခင္း၊ အႀကံဉာဏ္ေပးျခင္း … ၊ တပ္ေပါင္း၍ တိုက္ရ ေတာ့မည္ကား မလႊဲသာေသာ မဟာဝတၱရားႀကီး ျဖစ္သတည္း။ ” (စာမ်က္ႏွာ-၄၆)

အထက္ပါ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္တြင္ စာေရးသူသည္ ဆင္းရဲသား၊ အလုပ္သမားအား တပ္ဦးမွ ေနရာေပးထားသည္ကို သတိျပဳရာသည္။

စာမ်က္ႏွာ ၄ဝ ၌ -

“အစိုးရ၏ ျပကေတ့”ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ႏိုင္ငံအစိုးရ၏ အျဖစ္သနစ္အမွန္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

“ေခတ္သစ္အစိုးရသည္ ဓနရွင္စီးပြားအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရန္ခန္႔ထားေသာ အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ မွ်သာျဖစ္သည္ဟု လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းတရာေက်ာ္ခန္႔ကပင္ ကားလ္မာ့က္စ္ေျပာခဲ့ဘူး၏။ ထိုစကားသည္ တစ္ေသြမတိမ္းေအာင္ မွန္ ေၾကာင္း အေဆြတို႔ငါတို႔ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ႏွင့္ စစ္ခင္းတိုင္း ေတြ႔ရွိရေပသည္”

“ႀကီးစြာေသာ အလံုးအရင္းႏွင့္ ခ်ီတက္တိုက္ခိုက္လာေသာ ပစၥည္းမဲ့မ်ားကို ေသြး႐ူူးေသြးတမ္း ငန္းဖမ္း သကဲ့သို႔ ႏိုုင္ငံခ်ဲ႕သမားတို႔က အရမ္းမဲ့လိုက္၍ ႏွိမ္ႏွင္းေနေပေတာ့၏။ သို႔ႏွိမ္ႏွင္းျခင္းပင္လွ်င္ ႏိုင္ငံနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို အျမန္ဆံုးပ်က္စီးေစရန္ ေစ့ေဆာ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏”

ဓနရွင္နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ အစိုးရ၏ ႏွိပ္ကြပ္ေရးအာဏာျဖင့္ ပစၥည္းမဲ့တို႔၏ ခ်ီတက္လာမႈႀကီးထြားလာမႈကို ၿဖိဳဖ်က္႐ံုမက ေသြးခြဲမႈျဖင့္လည္း ၿဖိဳဖ်က္သည္။ ေသြးခြဲမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးအနက္ လူမ်ဳိးစံု ပစၥည္းမဲ့ေသြးစည္းေရးကို လူမ်ဳိးေရးျဖင့္ ေသြးခြဲသည္။ ၁၃ဝဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ၁၉၃၈ခု ဇူလိုင္လတြင္ ကုလား-ဗမာအဓိက႐ုဏ္းကို ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ ယင္း အဓိက႐ုဏ္းႏွင့္ပတ္သတ္၍ သခင္ဖိုးလွႀကီးက -

“လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းကိစၥသည္ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ အဆိပ္ေျဖေဆးႀကီးတည္း”ဟု ဆို၏။ “ကုလား-ဗမာ အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ေန႔မွစ၍ အေဆြတို႔ ငါတို႔ လံုးဝလြတ္လပ္ေရးလုပ္ငန္းႀကီး၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ ေရနံေျမသပိတ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး မထင္မရွားေသာအျဖစ္မွ ေမွးမွိန္ေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ” (စာမ်က္ႏွာ-၃၇)

ျမန္မာျပည္သို႔ ကုလားမ်ား ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္သူ႔အက်ဳိးငွာ ေရာက္လာခဲ့ရပံုကို ရွင္းျပ၏။

“လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ ခန္႔က ႏိုင္ငံခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ ေငြသန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္အက်ခံ၍ အိႏိၵယျပည္တြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကုလားလူမ်ဳိးတို႔ကို ဗမာျပည္သို႔လာေရာက္ရန္ ခရီးစရိတ္ႏွင့္ စားစရိတ္ပါ ႀကိဳတင္ေပး၍ေခၚ ၏။ ထိုအခါ ဓနရွင္တို႔ လက္ငင္းႀကံရြယ္ခ်က္သည္ အလုပ္သမားတို႔ကို လခေပါေပါေပး၍ ေစခိုင္းရန္ျဖစ္၏။” “လူဝင္ေရး ဥပေဒတည္းဟူေသာအေစ့ကို ဓနရွင္တို႔ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့သျဖင့္ အျမတ္အစြန္း ေျမာက္မ်ားစြာရရွိျခင္း၊ ေသြးခြဲမႈျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ လြယ္ကူစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ျခင္းတည္းဟူေသာ အသီးအပြင့္တို႔ကို ဓနရွင္တို႔ သံုးစြဲခံစားၾက ကုန္၏”

ယင္းကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးေရးအဓိက႐ုဏ္း၏ သ႐ုပ္ဇာစ္ျမစ္ကိုေဖာ္ျပၿပီးေသာ္ အဓိက႐ုဏ္းကိုေရွာင္ၾကဥ္ရန္ တိုက္တြန္း၏။

“အေဆြတို႔ ငါတို႔သည္ ကြၽန္ကြၽန္ခ်င္း ခြက္ေစာင္းခုတ္၍ ဘာမွ်ဂုဏ္လည္းမရွိ၊ အေရးလည္း မေရာက္၊ ဗမာ-ကုလား အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္မႈေၾကာင့္ အေဆြတို႔၊ ငါတို႔လြတ္လပ္ေရး ေဝးသထက္ေဝးေလၿပီ။ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးဝင္ေႏွာက္ သျဖင့္ ဆင္းရဲသား အေရးကြယ္ေပ်ာက္ရသည္ကို အေဆြတို႔ ငါတို႔ ႏွလံုးပိုက္မိသင့္ေလၿပီ” (စာမ်က္ႏွာ-၃၉)

“လူတမ်ဳိးႏွင့္တမ်ဳိး မသင့္မတင့္ျဖစ္ေအာင္၊ တဘာသာႏွင့္တဘာသာ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားေလေအာင္၊ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္တို႔ကို ခြဲျခမ္းကာ လူတို႔၏စိတ္တြင္ ေသြးကြဲမႈျဖစ္ေအာင္ စီမံဖန္တီးေနေသာ ကလိမ္ခ်ဳံ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ႀကီး ကြယ္ေပ်ာက္မွသာ အေဆြတို႔ ငါတို႔ သင့္တင့္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္”

ဤကဲ့သို႔ လူမ်ဳိးစုညီၫြတ္ေရး၊ ကမၻာ့အလုပ္သမားအားလံုး ညီၫြတ္ေရးတရားေဟာၿပီးေသာ္ -

“ယခုအခါ ဗမာတျပည္လံုးတြင္ အႏွံ႔အျပားျဖစ္ပြားေနေသာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားႏွင့္ ေက်ာင္းသား လူမ်ားစု လူထုႀကီး၏ သပိတ္အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ေန႔ရက္မျခားႀကီးထြားလာသည္ကို အေဆြတို႔၊ ငါတို႔ သတိခ်ပ္ၾကရေပ လိမ့္မည္။ ေခတ္သစ္ေျပာင္းက ေခတ္ေဟာင္းေသဆိုသကဲ့သို႔ သက္တမ္းေစ့ၿပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံခ်ဲ႕စနစ္ႀကီးသည္ ႐ုုပ္၊ နာမ္၊ ခႏၶာ သခၤါရတရားအရ ဌီတြင္မတန္ဘင္သို႔ပင္ ဆက္ခံ၍ ေနာင္လာမည့္ ရာဇဝင္တြင္ အကၡရာတင္ေလာက္ေအာင္ ခြန္အားႀကီးမား တန္ခိုးထြားေနသည့္ ဆင္းရဲသား ေခတ္ႀကီးကို ေနရာေပးရေတာ့မည္ကား-မခြၽတ္တည္း” (စာမ်က္ ႏွာ-၇ဝ)

ဤကဲ့သို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေဖာ္ျပၿပီး သခင္ဘိုးလွႀကီးသည္ ေဆာင္ပုဒ္သံုးရပ္ျဖင့္ အဆံုးသတ္လိုက္၏။

ဓနရွင္စနစ္ ဖ်က္ဆီးေလာ့။
သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ ေမွာက္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအသစ္ ဖ်က္ဆီးေလာ့။

မာ့က္စ္ဝါဒႏွင့္ အလုပ္သမားတိုက္ပြဲ ပထမဆံုး ဆက္စပ္ရာျဖစ္ေသာ ၁၃ဝဝ ျပည့္ႏွစ္အေရးေတာ္ပံုကား ၁၅ ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ေလၿပီ။ ျမန္မာ့ေတာ္လွန္ေရးကို မာ့က္စ္ဝါဒဦးေဆာင္မႈရရန္ လံုးပမ္းအားထုတ္ျခင္းမွာ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ ေလၿပီ။ ၁၅ ႏွစ္အတြင္း တိုက္ပြဲအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေတြ႔အၾကံဳအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ သင္ခန္းစာအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ သြန္းလုပ္အပ္ေသာ မာ့က္စ္ဝါဒ ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ရင့္က်က္ရန္ အခ်ိန္ေတာ္ေလၿပီ။


သိန္းေဖျမင့္
၂၄၊ ဇြန္၊ ၁၉၅၃
အိုးေဝမဂၢဇင္း- အတြဲ ၁ အမွတ္ ၆

သခင္ဖိုးလွႀကီးဂ်ာနယ္
ဇြန္လ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္

ပရဟိတဆိုတာ ေပးဖို႔သက္သက္ပါ

ေလာကထဲမွာ ျမတ္ဗုဒၶသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ပရဟိတစြမ္းအားရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေျပာင္ေျမာက္ ထိေရာက္ေအာင္ ပရဟိတစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္သူ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ ျမတ္ဗုဒၶဟာ အႀကီးမားဆံုး အျမင့္ျမတ္ဆံုး အတိက်ဆံုး အျပည့္၀ဆံုး အေသခ်ာဆံုး ပရဟိတစြမ္းဆာင္ရွင္ပါ။ပရဟိတစိတ္နဲ႔ပဲ ခက္ခဲတဲ့ပါရမီေတြ ျဖည့္ခဲ့တယ္။ ပရဟိတစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ဘုရားျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အတၱဟိတ သက္သက္သာဆိုရင္ ဘုရားျဖစ္ေအာင္ က်င့္ေနဖို႔ေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး။ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ဘ၀က သာ၀ကပါရမီ ျပည့္ေနျပီပဲ၊ ဆက္အားထုတ္လိုက္ရင္ ရဟႏၲာျဖစ္ျပီး နိဗၺာန္ေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာေနပါျပီ။ ပရဟိတစိတ္ေၾကာင့္သာ အသက္စည္းစိမ္မ်ားစြာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျပီး ဘုရားျဖစ္ေၾကာင္း ပါရမီေကာင္းမႈေတြကို ျဖည့္က်င့္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

ပရဟိတဆိုတာ ေပးဖို႔သက္သက္ပါ။ လွဴတဲ့အခါ သီလရွိသူေတြ ေရြးခ်ယ္ၾကတာက ကိုယ့္အတြက္ငဲ့လိုပါ။ ပရဟိတက်ေတာ့ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္မေရြး လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္မေရြး၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မေရြး၊ အားလံုးရဲ႔ အက်ိဳးအတြက္ပါ။ သူတို႔ဆီက ဘာတခုမွလဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားပါဘူး။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူ ခ်မ္းသာသြားရင္ ျပီးတာပဲ။

ကမၻာမွာ ၾကက္ေျခနီ၊ လျခမ္းနီ စတဲ့ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ သူ႔အတြက္ ကိုယ္က အနာခံေပးရတဲ့ အဖြဲ႔ေတြပဲ။ ကူညီခံရသူေတြထံက တုံ႔ျပန္ေက်းဇူးဆပ္မႈကို ဘာတခုမွ မေမွ်ာ္လင့္ မေတာင့္တၾကပါဘူး။

ပရဟိတေစတနာရွင္ဟာ ကိုယ့္ေက်းဇူးကို သိလို႔ တုံ႔ျပန္မႈကို လံုး၀ေမွ်ာ္လင့္စရာ မလိုပါဘူး။ ပရဟိတေစတနာ ရွင္ဟာ ဒုကၡလြတ္ပါေစဆိုတဲ့ ကရုဏာ၊ ခ်မ္းသာပါေစဆိုတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ပဲ ကူညီတတ္တယ္။ ေပးကမ္းတတ္တယ္။ ေထာက္ပံ႔တတ္တယ္။ ေမတၱာ ကရုဏာ အရင္းခံတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ေစတနာနဲ႔ပဲ ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။

သူ႔ဒုကၡလြတ္ေစခ်င္လို႔ ကူညီတာက ကရုဏာ၊
သူခ်မ္းသာေစခ်င္လို႔ ကူညီတာက ေမတၱာ၊
သူခ်မ္းသာသြားျပီလို႔ ၾကားရတာက မုဒိတာ။
တကယ္ေတာ့ ပရဟိတဆိုတာ ေလာဘကို တိုက္ရိုက္ ျဖိဳဖ်က္ရတဲ့အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမတၱာ၊ ကရုဏာနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တာျဖစ္လို႔ ေဒါသကိုလဲ တိုက္ရိုက္ဖ်က္ဆီးေနရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အသိတရား ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္လိုက္ေတာ့ ေမာဟကိုပါ သန္႔စင္ခြင့္ ရလိုက္ျပန္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟကို အႏိုင္ယူရတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါပဲလား။ ဒါေၾကာင့္ ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္ရတာပါ။

ေလာကထဲမွာ ဆင္းရဲဒုကၡအပူ ျပႆနာမ်ိဳးစံုကို ဖန္တီးေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ အပူေငြ႔ေတြကို ဖယ္ရွားသန္႔စင္ျပီး ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနရတာျဖစ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ာ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ပါ။

(တိပိဋကဓရ ေယာ-ဆရာေတာ္)

ပရဟိတ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတဲ့ ေမာင္နွမေတြကို ျပန္လည္မွ်ေဝျခင္း ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

ေမာင္မင္း

နာေရးကူညီမႈအသင္း(မဲေဆာက္) ဆိုဒ္မွ ထပ္မံကူယူေဖာ္ျပပါသည္။

ေသေရးထက္ ေနေရးခက္ျပန္

စက္တဘၤာ ၃ ရက္မနက္တည္းက ၾကားေနတယ္။ ဘန္ေကာက္က ရဲနဲ႕ လဝကေတြ မဲေဆာက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ အရင္ေန႕က ႀကိဳသိလို႕ တခ်ိဳ႕ စက္႐ုံက အလုပ္သမားေတြ ပုန္းေန ေ႐ွာင္ေနၾကၿပီတဲ့။ ဒါနဲ႕ နာေရးဥကၠဌလဲျဖစ္ အလုပ္သမားေရးေဆာင္႐ြက္ေနတဲ့ အေဝးေရာက္ဧရာဝတီအသင္း႐ဲ႕ ဥကၠဌလည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာပုဆီလွမ္းေမးလိုက္ေတာ့ "ေအးဗ်ာ ေျပးၾကလႊားၾက တ႐ုံး႐ုံးဘဲ။ ညေနေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ေသာက္ေရနဲ႕ စားစရာ ႐ွာေဖြၿပီး ပို႕ၾကရေအာင္" ဆိုေတာ့။ ညေန ၄နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ ဧရာဝတီ႐ုံးမွာ မားမားထုပ္၊ ေရနဲ႕ ေဆးဝါးအခ်ိဳ႕ကိုတင္ၿပီး သူတို႕ပုန္းတဲ့ေနရာေတြကို ဖုန္းထဲကေျပာျပတဲ့အတိုင္း သြားၾကရတာေပါ့။ ေတြ႕ရတဲ့ အေျခအေနျခင္းကေတာ့မတူ။ အခ်ိဳ႕က စက္႐ုံက စားဖို႕ တာဝန္ယူလာပို႕သလို၊ ဘာမွ တာဝန္မယူ သြားခ်င္ရာသြားၾက ႏွင္ခံရသူေတြလဲမနည္း။ ၄ ရက္ေန႕က်ျပန္ေတာ့လဲ သူတို႕ေတြ ပုန္းေနဆဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ နာေရးကူညီမႈအသင္းနဲ႕ ဧရာဝတီပူးေပါင္းၿပီး တရက္အတြက္ေတာ့ ကူညီရျပန္တယ္။ သူတို႕လုံၿခံဳေရးအတြက္ အေသးစိတ္ေတြမေရးေတာ့ပါဘူး။ ဓါတ္ပုံေတြက ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႕ ကူညီၾကမယ္ဆို နာေရးကူညီမႈအသင္း( မဲေဆာက္)ကို ျဖစ္ေစ၊ အေဝးေရာက္ဧရာဝတီအသင္းကို ျဖစ္ေစ ဆက္သြယ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြကေတာ့
အရွည္ႀကီး (086-933-6470)
ကိုေဇာ္မင္းႏိုင္ (083-625-1439)
ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုး (083-951-8041)
ကိုသန္းေဇာ္ (085-164-7079)
ကုိမင္း (089-959-8992)
ကိုရန္မ်ိဳးေအာင္ (084-379-3207)
ကိုစိုး (089-641-1187)
ဆရာပု (087-571-9773)























နာေရးကူညီမႈအသင္း(မဲေဆာက္) ဆိုဒ္မွ ထပ္မံကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

အလွဴရွင္မ်ားစာရင္း

______________

လက္မွတ္မရွိသည့္အလုပ္သမားမ်ား ဖမ္းဆီးမႈစတင္

ယေန႔ စက္တင္ဘာ 3 ရက္ 2010 ခုႏွစ္ နံနက္ပိုင္းတြင္ မဲ့ေဆာက္ျမိဳ႕ႏွင့္ မဲေဆာက္ျမိဳ႕ပတ္၀န္းက်င္ရွိ စက္ရံုအလုပ္ရံုႏွင့္ အျခားေသာ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ အေရးေပၚစီမံခ်က္တရပ္ ေပၚထြက္ခဲ့ပါသည္။

ထုိစီမံခ်က္မွာ အလုပ္သမားလက္မွတ္(ဘတ္)မရွိေသာ အလုပ္သမားမ်ားကုိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လိုက္လံဖမ္းဆီးျပီးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းရရွိသျဖင့္ အလုပ္သမား လက္မွတ္မရွိေသာ အလုပ္သမားမ်ားကို ယေန႔မွစ၍ ေနာက္ 3-4 ရက္ အထိ လက္ရွိစက္ရံု၊ အလုပ္ရံုတြင္ ေနခြင့္မျပဳေတာ့ပဲ စက္ရံုျပင္သို႔ထြက္ျပီး တိမ္းေရွာင္ၾကရန္ စက္ရံုသူေဌမွ စက္တင္ဘာ 2 ရက္ 2010 ရက္ေန႔ညေနပိုင္းတြင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။




တခ်ဳိ႕စက္ရံုမ်ားသည္ အလုပ္သမားမ်ားကို နံနက္မိုးလင္လွ်င္ စက္ရံုျပင္ပကုိ ထြက္ေစျပီး- ညေန 6 နာရီေလာက္တြင္ ျပန္၀င္အလုပ္လုပ္ေစရန္ အလုပ္ရွင္မွ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္အလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ စက္ရံုျပင္ပတြင္ မည္သို႔၊ မည္ပံု ေနထိုင္ရမည္ကုိ မသိေၾကာင္း ေနထုိင္ရန္အတြက္ မ်ားစြားအခတ္အခဲရွိေသာေၾကာင့္ ညပိုင္း အလုပ္မဆင္းႏုိင္ ေၾကာင္း သိရပါသည္။ တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားမ်ားသည္ မိမိတို႔စက္ရံု အျပင္ (ျမ၀တီ) သို႔ သြားေရာက္တိမ္းေရွာင္ရန္အတြက္ ပိုက္ဆံမရွိသျဖင့္ လုပ္ငန္းရွင္ထံတြင္ မိမိတို႕လုပ္အားခ(ပိုက္ဆံ) ႀကိဳထုပ္ေခ်းေသာ္လည္း လုပ္ငန္းရွင္မွ မေခ်းေပးႏုိင္ ေၾကာင္း မိမိတို႔ကိစၥ သူႏွင့္မဆိုင္ေၾကာင္း ကိုယ္တုိင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့သည့္ ေတာရေက်ာင္းေရွ႕ သိုးေမႊးစက္ရံုမွ အလုပ္သမား တဦးမွ ေျပာျပပါသည္။ ထိုအလုပ္သမားမွ အခုဆို က်ေနာ္တို႔စက္ရံုကေန ျမ၀တီကုိ ပုလိပ္သြားေရွာင္တဲ့ ကား 2 စီး ကုိ ေက်ာင္းသားေဆးခန္းအလြန္တြင္ ပုလိပ္မွ ဖမ္းမိ၍ 1 ေယာက္ကုိ ထုိင္းဘက္ (200) စီ ေပးလိုက္ရေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။


ဖာဒဲေက်းရြာတြင္ အလုပ္သမားမ်ား လာေရာက္တိမ္းေရွာင္ သည့္အခါ နယ္ေျမခံမ်ားမွ တိုင္ၾကားသည့္အတြက္ နယ္ေျမခံ စစ္သားႏွင့္ ပုလိမ္မ်ား ပူးေပါင္းဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ထိုအဖမ္းခံရတဲ့ အလုပ္သမားမ်ားဟာ ကပ္ဘီဘန္း သိုးေမြးစက္ရံုအနီး အမိုးနီ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွ ျဖစ္ၿပီး အလုပ္သမား ၄၂ ဦး အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး ေရႊမ်ားႏွင့္ဖုန္းမ်ားကို အာဏာပိုင္မ်ားမွ သိမ္းဆည္းထားေၾကာင္း အလုပ္သမားမ်ားမွ ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။

ယေန႔ နံနက္ ၉ နာရီခန္႔တြင္ ဖာေဒးေက်းရြာမွာ ပုလိပ္ေရွာင္ေနေသာ ကီးဖုန္း စက္ရံုႏွင့္ ကပ္ဘီဘန္းစက္ရံုမွ အလုပ္သမား ၂၀၀ ခန္႔ အဖမ္းခံခဲ့ရေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ကတ္ဘီဘန္း စက္ရံုက မေန႔ညေနပိုင္း ၊ ကီဖုန္းစက္ရံုက ယေန႔နံနက္ပိုင္းတြင္ ဖာေဒရြာရွိ ဖာေဒဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတြင္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္းေနေသာေၾကာင့္ အတူတကြ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံခဲ့ရပါသည္။ ထိုေက်ာင္းရွိ ဘုန္းႀကီး၏အဆိုအရ ရြာသားမ်ားက ပုလိပ္ကို ဘန္ေကာက္တက္မည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ တည္းခိုေနေၾကာင္း သတင္းေပးလိုက္သည့္အတြက္ ယခုကဲ့သို႔ အဖမ္းခံခဲရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။

အလုပ္သမားအမ်ားစုမွာ မဲေဆာက္တဘက္ကမ္းရွိ ျမ၀တီျမိဳ႕သို႔ တိမ္းေရွာင္ေနရေၾကာင္း ႏွင့္ တခ်ဳိ႕မွာ မိမိတို႔နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားအိမ္တြင္ ေခတၱတိမ္းေရွာင္ေနေၾကာင္း သတင္း ရရွိပါသည္။ ျမ၀တီၿမိဳ႕တြင္ မဲေဆာက္မွ လက္မွတ္မရွိသည့္အလုပ္သမား (3000) ေက်ာ္ေလာက္ လာေရာက္တိမ္းေရွာင္ေနရေၾကာင္းသိရွိရပါသည္။

စက္ရံုေတာ္ေတာ္မ်ားတြင္ ပုလိပ္ဖမ္းမည့္ စီမံခ်က္ရွိသည့္အတြက္ ဘတ္မရွိသည့္ အလုပ္သမားမ်ားကို လုပ္ငန္းရွင္ေတြက မဲေဆာက္ေဒသႏွင့္ ျမ၀တီျမိဳ႕တို႔တြင္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ခိုင္းျခင္း အလုပ္မဆင္းခုိင္းျခင္းႏွင့္ စက္ရံုျပင္ပကို မထြက္ခုိင္းျခင္း တို႔ကို အလုပ္သမားမ်ားထံမွ သိရွိရပါသည္။

ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္အပါအ၀င္ တာ့ခ္ခ႐ိုင္တြင္ ျမန္မာအလုပ္သမား (၄) သိန္းခန္႔ လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးတြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္လ်က္ရိွရာ တရား၀င္ အလုပ္သမား မွတ္ပံုတင္ထားသူမွာ (၆) ေသာင္းခန္႔သာရိွၿပီး မဲေဆာက္ေဒသအတြင္း အလုပ္႐ံုစက္႐ံု (၂၈၀) ခန္႔တြင္ ျမန္မာအလုပ္သမား (၂) သိန္းခန္႔ ရိွသည့္အနက္ အလုပ္သမား မွတ္ပံုတင္ထားသူ (၄) ေသာင္းခန္႔သာရိွသည္ဟု တာ့ခ္ခ႐ိုင္ အလုပ္သမား႐ံုး မွတ္တမ္းမ်ားအရ သိရသည္။

ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားကြန္ယက္