ရင္နာနာနဲ႔ ေရးတဲ့စာ
အရွင္ဓမၼ (ေဒလီ)
တေလာက မဲေဆာက္အမႈိက္ပုံႀကီးကို You Tube မွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ တၿမိဳ႕လုံးက စြန္႔ပစ္ပစၥည္း၊ အမႈိက္ သ႐ိုက္ေတြဆိုေတာ့ အမႈိက္ပုံႀကီးက ေတာင္လုံးအမွ်ပါပဲ။ ႀကီးလည္းႀကီး က်ယ္လည္းက်ယ္။ ေရွ႕၊ ေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ဘယ္ေနရာက တိုက္တဲ့ေလ ျဖစ္ပါေစ၊ အညီႇအေဟာက္အနံ႔ေတြ ျပင္း ျပင္းထန္ထန္ ႏွားေခါင္း၀ထံ ေရာက္လာပါသတဲ့။ နံလိုက္တာ လြန္ေရာတဲ့။ ေၾသာ္ ... အမႈိက္ပုံပါဆို နံမွာေပါ့။ ေမႊးတဲ့ အမိႈက္ပုံမ်ား ရွိလို႔လား။
ဗမာျပည္သားေတြ ေတြ႔ေနပါရဲ႕၊ အမႈိက္ပုံၾကားမွာ လက္အိတ္ဗလာ တုတ္ေတြနဲ႔ ထိုးဆြၿပီး ေ႐ႊရွာေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္ သဲသဲမဲမဲ။ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ပလတ္စတစ္အိတ္၊ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္၊ ေရသန္႔ပုလင္း၊ အတိုအစ အဖ်င္းေတြကို ရွာေနၾကတာပါ။ ၀ါသနာအရေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ၀မ္းစာေလ ၀မ္းစာ၊ သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာ ဆိုသကိုးဗ်၊ ရွာၾကရ၊ ေဖြၾကရတာေပါ့။
တခ်ဳိ႕ေစတနာရွင္ေတြက တတ္အားသမွ် ကူညီေစာင္မၾကရွာပါတယ္။ သာဓုလည္း အခါခါ ေခၚမိပါရဲ႕၊ ပို တယ္လို႔ မထင္နဲ႔၊ မ်က္ရည္ေတာင္ က်မိတယ္။ ေၾသာ္ ... တို႔ႏိုင္ငံသားေတြ ဆင္းရဲရွာတယ္၊ တာ၀န္သိပုဂၢိဳလ္ မ်ားမွာေတာ့ စာနာစိတ္၊ သနားစိတ္၊ ညႇာတာစိတ္ေတြနဲ႔ ေ၀ျခမ္း ေကၽြးေမြး အလႉအတန္းေပးေနၾကတယ္။ သာဓုကြယ္ ... သာဓု သာဓု။
ေစတနာရွင္တေယာက္က အမႈိက္ေကာက္သမကို ေမးတယ္။ ဘယ္ရပ္၊ ဘယ္နယ္၊ ဘယ္ဆီ၊ ဘယ္၀ယ္က လဲတဲ့။ ေရေကာင္း ေျမေကာင္း ဆီႏွစ္ေပါင္းခၿပီး အသီးအႏွံႂကြယ္၀တဲ့ ပဲခူးတုိင္းကပါတဲ့။ မႈိင္းပ်ပ် ပဲခူး႐ိုးမ ႀကီးကို ေျပးလို႔သာ ျမင္မိေတာ့တယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ မဲေဆာက္အမႈိုက္ပုံမွာ လာေနတာလဲ၊ ဟိုမွာ အဆင္ မေျပလို႔လားလို႔ တိုးလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့။ အင္း ... အဆင္ေတာ့ေျပပါတယ္၊ လယ္ယာလည္း ရွိပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာက ဒီမွာေလာက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးေလ၊ ပိုက္ဆံရွားတယ္၊ ရွာရခက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမွာေပ်ာ္ေန တာပါတဲ့။
အထက္က အမႈိက္ေကာက္သမရဲ႕ စကားကို သတိထားမိၾကမွာေပါ့။ ဗမာျပည္၊ မႈိင္းပ်ပ် ႐ိုးမအလွေတြရွိတဲ့ ပဲ ခူးတိုင္း၊ ပဲခူးျပည္ ေရမၾကည္ေတာ့သလား၊ မ်က္မႏုေတာ့သလား မ်က္ႏွာမေထာက္ထားႏုိင္၊ ၀မ္းစာအတြက္ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပာင္းလာတဲ့ေနရာက ေပ်ာ္စရာမ်ားနဲ႔ မဲေဆာက္အမႈိက္ပုံႀကီး ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ ေတြးမိ ပါရဲ႕ ဒါ တကယ္ပဲလားလို႔။
ပဲခူးလို႔ အသံျမည္လိုက္ရင္ပဲ ေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္း ေငြေရာင္တပ်က္ပ်က္နဲ႔ ဟံသာ၀တီျပည္ႀကီးကို တဖန္ ေအာက္ေမ့မိျပန္တယ္။ တန္ခိုးကႀကီး၊ အမ်ဳိး႐ိုးျမတ္ပါဘိ။ ေ႐ႊနန္းရွင္ မြန္ဘုရင္တို႔ စိန္မွန္ကင္းဟာ အင္း၀ မင္းတို႔၊ ေတာင္ငူဘုရင္ တပင္ေ႐ႊထီးတို႔ လက္ေအာက္ေတာ္သို႔ က်ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း စိန္မွန္းကင္းက ၀င္းသထက္၀င္း၊ ထိန္သထက္ထိန္လို႔ သာသာယာယာ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း ပထမတန္းစားေတြ။ အဂၤလိပ္ေတြ လူသူစိတ္ကင္း မိုက္ျခင္းႀကီးမိုက္တဲ့အခါေတာင္မွ အခၽြန္းခၽြန္းနဲ႔ တို႔စိန္မွန္ကင္းေတြ ထင္းမျဖစ္ရဘဲ ဒီေခတ္ ထဲက်မွ ျပာက်ရရွာတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္ ... တစိမ့္စိမ့္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့ တေရးေရး ျမင္မိမွာပါ။
ပဲခူးမွာ ဆင္းရဲၾကံဳရင္ ရန္ကုန္သုိ႔ စုန္မယ္၊ ပဲခူးမွာ အခက္ေတြ႔ရင္ မႏၱေလးတက္မယ္၊ အၾကားမယ္မွာ ျပည္ ေတာ္သာ မိတၳီလာေတာင္ရွိေသး။ အမေလး အထင္ေသးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ ရန္ကုန္ဆိုတာ အခုခ်ိန္ ရန္ပုံျဖစ္ေနၿပီ၊ အထက္မႏၱေလးမွာဆိုရင္လည္း ဘုန္းႀကီးေသြးရဲရဲက်လို႔ ဘယ္သရဲသဘက္မ်ား ၀င္သြားသလဲ မသိ။ မိတၳီလာဆိုတာကလည္း ေရကန္တခုသာ ရွိေတာ့တာ။ ဘယ္မွာမွ လုပ္စားကိုင္စားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ရန္ကုန္က အမႈိက္ပုံ၊ မႏၱေလးက ျပာပုံ၊ ပ်ဥ္းမနားက အ႐ုိးပုံဆိုပဲ။ အတိတ္ေတြ၊ နိမိတ္ေတြ၊ တေဘာင္ေတြ အေကာင္းဆိုတာ ရွာေဖြလို႔မရေတာ့။ ကဲ ... မရရင္ ဘုရားရွင္ထံ ဦးသုံးႀကိမ္တင္ၿပီး တမ္းတမ္းႀကီး မဲေဆာက္ အမႈိက္ပုံႀကီးကို လစ္ၾကေပေတာ့။
ရင္နာနာနဲ႔ ေရးတဲ့စာမို႔ မစို႔မပို႔ ေ၀ဒနာတခ်ဳိ႕ပါခဲ့ရင္ စာဖတ္သူ သခင္ (သုိ႔) သာကီ၀င္တုိ႔ ႏွလုံးစိတ္ကို ထိန္း ကာ၊ သိမ္းကာ ဖတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။ လြန္တာမ်ားပါသြားသည္ရွိေသာ္ ေထာက္ ျပေတာ္မူၾကပါ၊ အၾကံေပးပါ၊ ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႔ ေအာက္က်ဳိ႕၍ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။
0 comments:
Post a Comment